Krzysztof Jung

Czym jest stwarzanie poprzez innych jak nie ciągłym obcowaniem z innymi? A przecież być wśród ludzi, być dla ludzi to nieomal nasza instynktowna, biologiczna potrzeba. Walczyć więc o pełną wolność dla własnej indywidualności — nie, nie, to zbyt zarozumiałe twierdzić, że tę indywidualność naprawdę posiadam. To mnogość żywotów ludzkich jest tym, co posuwa nas w czasie i w nas się wyraża. Siebie — poddanych oddajemy „machinie wzajemnych stwarzań”, której czas jest największym sprzymierzeńcem. Ale jest też czas inny, który chroni to, co jest we mnie moje, to czego werbalnie sformułować nie umiem. Język - system umownych znaków — jest bezradny wobec treści żyjących tym czasem. To czas płynący pionowo, choć zależny od czasu samorodnego, ma własną, nieskończoną skalę — horyzont wolności. Obojętnie, czy jestem przedmiotem czy podmiotem w tym czasie samorodnym, zawsze zapatrzony jestem w swój horyzont wolności — wizję nieosiągalną.

Krzysztof Jung

tekst towarzyszący wystawie, maszynopis, Arch. Repassage

Is creating through the others anything else but a ceaseless being in commune with the others? Surely, being among people, being for people is practically our instinctive biological need. So, a struggle for unlimited freedom to express one's individuality — no, no, it is presumptuous to say that I am truly individual. It is the multitude of human lives which makes us go forward in time and is expressed through us. We give ourselves, the subjects, to the 'machine of mutual creating' which has the time as its greatest ally. But there is also another kind of time which protects what is mine in me, what I cannot express in words. Language, a system of signs agreed upon, cannot handle the meanings which dwell in this time. This kind of time flows vertically. Although it is dependent on time arising spontaneously, it has its own unlimited scale — the horizon of freedom. Regardless of whether I am the subject or the object in the time arising spontaneously, I constantly fix my eyes on my horizon of freedom — a vision unattainable.

Krzysztof Jung

text accompanying the exhibition, typescript, Arch. Repassage, translated by Maria Olejniczak

Pokaz odbywał się wiosną, przy odsłoniętych oknach galerii. Wśród publiczności, poza ludźmi galerii byli Anna i Krystyn Jarnuszkiewiczowie, Janusz Bogucki, Przemysław Kwiek, a także studenci rzeźby, Marek Sarełło i Rafał Szambelan. Stanęliśmy w kręgu. Mary Olejniczak wręczyła każdemu koniec nitki wysnutej z leżącej centralnie kupy piachu. Z czasem piach zaczął się ruszać, po czym, naciągając nasze nici, wyłonił się z niego Krzyś.

Czyścił się z piasku (ciągle „uwiązany” do nas), a następnie zaczął tkać konstrukcję, coś w rodzaju nicianej drabiny między czterema białymi rurami. W trakcie tej pracy nici łączące go z nami w naturalny sposób zostały zerwane.

Gdy konstrukcja była dość gęsta, zaczął się po niej wspinać, ciągle tkając ją ku górze. Na koniec zawisł ok. 1,5 m nad podłogą w siatce z nici.

Dalszym ciągiem tej pracy było posadzenie fasolek w piachu, z którego „powstał” Krzyś (nie pamiętam, czy mimo podlewania coś tam urosło) oraz podwiązaniu do resztek nici kamienia. Te bardzo efektowne resztki po działaniu Krzysia były wystawione w galerii jako „still life”.

Grzegorz Kowalski, 1999

The performance took place in the spring; the windows of the gallery were uncovered. Apart from the “Repassage people", there were Anna and Krystyn Jarnuszkiewicz, Janusz Bogucki, Przemysław Kwiek, and the students of the Department of Sculpture — Marek Sarełło and Rafał Szambelan — among the spectators. We all stood in a circle. Mary Olejniczak gave each of us one end of a thread which was drawn out from a pile of sand lying in the centre. After some time the pile started to move, and then our threads stretched and Krzyś got up from the sand.

He brushed the sand off his body (still ‘tied’ to us), and then he started to weave the threads into a construction, which resembled a kind of ladder, among four white poles standing on the floor and reaching up to the ceiling. While he was doing it the threads which connected him with us broke as a matter of course.

When the construction was dense enough, Krzyś started to climb it, still weaving it further up. Finally he stayed suspended in a net of threads some 1.5 metres above the floor.

This work had its continuation — some beans were planted on the sand from which Krzyś ‘rose’ (I do not remember whether they shot up in spite of being watered) and the trailing treads were tied to a piece of stone, an ordinary cobble-stone. These spectacular remains of his action were exhibited in the gallery in the form of ‘still life’.

Grzegorz Kowalski, 1999

translated by Maria Olejniczak

Stwarzanie poprzez innych i horyzont wolności

20-30 05 1980

Creating through the others and the horizon of freedom

20-30 05 1980